ตัวอย่าง หวานซ่อนเปรี้ยว ภาค 2 (ใครยังอ่านภาคแรกไม่จบ ไม่ควรอ่าน)

    ...แอนรู้สึกแปลกใจที่คนในห้องเยอะแยะไปหมด วันอาทิตย์วันหยุดอย่างนี้ไม่น่ามีคนมาทำงานมาก ทำไมในห้องมีคนถึงเกือบสิบคน แล้วล้วนแต่เป็นหนุ่มๆทั้งนั้น ส่วนใหญ่เป็นเด็กหนุ่มจากที่ราบสูงที่เข้ากรุงเทพมาทำงานเป็นผู้ช่วยกองถ่ายบ้าง ผู้ช่วยแผนกกล้องบ้าง
    แอนอดคิดไม่ได้ว่านี่ทุกคนในบริษัทเข้ามาดูเธอหมดเลยหรือ? มันจำเป็นต้องมีคนเยอะขนาดนี้เชียวหรือ?
    นอกจากเฮียเฮ้งและเกริกแล้ว ..ทำไมเกริกต้องเข้ามาดูด้วยนะ? ทำไมไม่รอข้างนอก?.. ก็มีเด็กหนุ่มผมยาวทำหน้าที่ตากล้อง ถ่ายกล้องวีดิโอ เด็กหนุ่มตัวผอมเกร็งทำหน้าที่ถือสเลท เด็กหนุ่มหน้าตาขี้เมาที่เธอเห็นหน้าออฟฟิซทำหน้าที่อัดเทป และเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันอีก 4 คนยืนจับกลุ่มกันอยู่ ไม่เห็นทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากซุบซิบกันราวกับมีเรื่องลับลมคมในอะไร แต่แอนรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่บริษัทเธอ และเธอก็ไม่มีความรู้เรื่องธุรกิจนี้ แม้จะอยากถามเต็มทนเรื่องคนเยอะแยะ โดยมารยาทก็ได้แต่นิ่งเงียบ ไม่กล้าหลุดปากถาม
    “เชิญครับ” หลังจากไอ้ขี้เมายืนให้ตากล้องปรับแสงจนสวยงามดีแล้ว มันก็เรียกเธอให้ออกไปยืนตรงตำแหน่งที่มันมาร์คเครื่องหมายไว้
    ยืนตรงนั้น เมื่อมองกลับมาที่กล้อง แสงไฟที่ฉายเธอมันสว่างจนเด็กสาวตาพร่าถึงกับต้องยกมือขึ้นบังตา มองผู้คนที่อยู่อีกฝั่งแทบไม่เห็น ไอ้ขี้เมาเอาแผ่นป้ายมาให้เธอถือ ในนั้น มีรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอที่เขียนตามที่เธอบอก ทั้งชื่อ นามสกุล อายุ สัดส่วน
    “ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ” เฮียเฮ้งพูดไปกลืนน้ำลายไป คล้ายเป็นคนตื่นเต้นเสียเอง “ทำตัวตามสบาย เหมือนไม่มีกล้อง เหมือนเราไม่ได้ถ่ายอะไร แค่คุยกันเฉยๆ” แอนพยักหน้ารับทราบ แต่ในใจคิดว่าจะเหมือนไม่ถ่ายได้อย่างไร ในเมื่อไฟแยงตาซะขนาดนี้?
    “ช่วยบอกชื่อเสียงเรียงนามด้วยครับ” เฮียเฮ้งบอก
    “ค่ะ ชื่อแอน ปาริชาติค่ะ อายุ 19 ปี เรียนหนังสืออยู่ที่มหาวิทยาลัย…” แอนพยายามพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาที่สุด “.. สัดส่วน สามสิบสี่ ยี่สิบสองครึ่ง สามสิบสี่” สาวสวยอดเขินเล็กน้อยไม่ได้ที่ต้องบอกสัดส่วนกับชายแปลกหน้า
    “เคยมีผลงานอะไรมั้ยครับ?” เสียงเฮียเฮ้งถามจากความมืดเบื้องหน้า “ไม่เคยค่ะ” แอนตอบตามตรง ไม่โกหกเหมือนเด็กสาวคนอื่นที่ชอบคุยโม้โอ้อวดเรื่องผลงาน ทั้งๆที่บางทีก็กุขึ้นมาเอง
    เด็กหนุ่มหน้าตาขี้เมาคนเดิมเดินออกมาจากความมืด มาเก็บแผ่นป้ายจากมือเธอ ตอนนี้แอนเลยยืนโล่งอยู่กลางแสงไฟ ไม่มีอะไรให้ถือปิดบังตัว
    “ช่วยหันไปทางซ้ายทั้งตัวด้วยครับ” แอนค่อยๆหันซ้ายตามคำสั่งจนทุกคนเห็นหุ่นด้านข้าง มองในมุมนี้ หน้าอกสามสิบสี่นิ้วของเธอมันตั้งดันเสื้อจนตุง ก่อนจะลาดโค้งลงหาหน้าท้องเรียบ ส่วนแผ่นหลังก็ลาดโค้งออกไปหาสะโพกสามสิบสี่นิ้วที่งอนโด่งอย่างสวยงาม เฮียเฮ้งจ้องจนลืมบอกคิว จนเกริกต้องเอาศอกถองให้รู้ตัว “หันหลังครับ” น้ำเสียงเฮียเฮ้งแหบแห้ง แอนหันหลังตรงให้กล้องจนทุกคนได้ดูก้นกลมงอนของเธอชัดๆ มันช่างรับกับเอวคอดกิ่วอย่างลงตัว เฮียเฮ้งทิ้งแอนไว้ในท่านั้นนานกว่าทีแรก ก่อนจะเอ่ยขึ้นในที่สุด “หันด้านขวาให้กล้องครับ” แอนหันโปรไฟล์อีกข้างให้กล้อง แล้วเฮียเฮ้งก็บอกให้หันหน้าตรงกลับมาเหมือนเดิม
    แอนหันหน้าตรงให้กล้องอีกครั้ง แต่เฮียเฮ้งไม่ได้สั่งให้เธอทำอะไรเพิ่ม เหมือนหยุดคิดอะไรบางอย่างอยู่ ทั้งห้องเงียบสงัด รอฟังคำสั่งของเฮียเฮ้งคนเดียว
    ในที่สุด เสียงของชายวัยกลางคนก็ดังขึ้น แหบพร่า..
    “ช่วยถอดเสื้อออกด้วยครับ”
    ….

(อันนี้เป็นแค่ตัวอย่าง ท้ายสุดอาจมีการเปลี่ยนแปลง)